کـوفـه ایـنـجـا نـشـسـتـه در گـذرش            رو به شـب مـی‌رود چـرا سحـرش

کـوچـه در کـوچـه زود مـی‌پـیـچــد            در دهــن‌هــا مـصـیـبـت خــبـــرش

حـجـم داغـش ز صورتش پیـداست            خون دل می‌خورد مگر جگرش..؟

عــاشــقــان بــا هـم انـد، مـی‌ریــزد            خــون پـهـلـوی فـاطـمـه ز ســرش

همۀ گـریـه‌هـا ز خـوشـحـالی است            هـمچـنـان خـالی است دور و برش

حــکـــم داغ بــــرادران اسـت ایـن            مصطـفـی هم شکـسـته شد کـمرش

در و دیــوار خــوب مـی‌فـهــمــنــد            آنـچـه را کـه گـذشـتـه از نـظــرش

مــثــل ابـــر بــهـــار مــی‌گـــریـــد            بــه لـب چــاک خــوردۀ پـــســرش

زیـنــبــش را اســیـــر مــی‌بــیــنــد            آن زمـانـی که نـیـست بال و پـرش

چـیـسـت غــیــر از آسـتــیـن پــاره            زیــر بــاران سـنــگ هـا سـپــرش

دَخَـلَـت زینب و عـلـی ابن زیاد…            خـورد از روی نـی زمـین قـمـرش